Als kindje stond al vast dat ik sowieso “iets met eten” zou gaan doen. Want eten: da’s lekker én iets dat iedereen moet doen 😊. Dat er diëtisten bestaan, wist ik toen nog niet. En zo geschiede het: ik studeerde voedings- en dieetkunde.
Het was 2006. Ik was 21 toen ik afstudeerde. Ik voelde me als schoolverlater allesbehalve matuur en zelfzeker genoeg om mensen te begeleiden in hun struggels met voeding en hun lichaam. In plaats van aan de slag te gaan in het klinische gedeelte van mijn opleiding, koos ik daarom voor de voedingstechnologie, het andere luik van mijn studie: ik startte in de bedrijfswereld als kwaliteitsverantwoordelijke voeding.

De interesse in het klinisch aspect is altijd gebleven. Bijscholingen en vakliteratuur passeerden de revue. In 2016 begon het idee om mensen te gaan begeleiden in voeding toch op te spelen, waarop ik me opnieuw inschreef aan de Erasmus Hogeschool om terug helemaal up-to-date te zijn. Voeding is een wetenschap die zodanig evolueert, ik kon niet achterblijven!

Begin 2019 bood Sandra Bekkari me de kans om haar team van Sana-coaches te vervoegen, wat voor mij hét duwtje in de rug was om mijn kennis professioneel te gaan uitbouwen. De ruimte die ik daarvoor had, was beperkt. Ik combineerde mijn praktijk immers nog met mijn meer dan fulltime job als kwaliteitsmanager en mijn topsportleven als mama, partner, dochter, vriendin en 101 andere invullingen die ik mezelf opleg. De te hoge lat die ik mezelf stelde, eiste zijn tol. Ik ging in burn-out en besliste om te kiezen voor wat ik diep vanbinnen altijd al gewild heb maar nooit durfde: ik gaf mijn job op en koos voor de uitbouw van mijn praktijk. 2020, het jaar van de verandering (en van Corona!). Door Covid was er ineens tijd. Veel tijd. Ik maakte kennis met de principes van intuïtief eten. Ik volgde bijscholingen en verdiepte me in de materie. En *BAM*: ik begreep éindelijk waarom mensen hun goede voornemens moeilijk kunnen volhouden en hoe ze dat concreet kunnen aanpakken. Alle puzzelstukjes vielen op z’n plaats.